Het sturen van de menselijke beweging door de wind vormde het uitgangspunt van Typhoon. Peter Vermeulen plaatste drie windmachines die in kracht kunnen variëren van een lichte bries tot een flinke storm. De Châtel laat haar dansers de directe confrontatie aangaan met de door Vermeulen ontworpen windmachines. In een windstille proloog die begeleid wordt door de kabbelende pianoklanken van Simeon ten Holt (Canto Ostinato) bereiden de dansers zich voor op wat komen gaat. Ze hangen uit het lood alsof ze tegen de wind leunen. Hun armen klieven door de lucht. Ze zijn klaar voor de strijd. Dan overstemt het aanzwellend geraas van windmachines de zachte pianoklanken. De dansers zuigen de longen vol en leveren fier en trots het gevecht tegen deze (onzichtbare) materie die zij al dansend tastbaar maken. (dansrecensent Isabella Lanz)
Typhoon gelijk aan genieten. (de Gelderlander)
Een spannende les in kijken. (Brabants Nieuwsblad)
Opzwepende danssensatie. (Nijmeegs Dagblad)
Feest der herkenning bij Krisztina de Châtel. (de Telegraaf)
Een indrukwekkende productie met een bijna beangstigende kracht. (NRC Handelsblad)