Zoals Krisztina de Châtel eerder de dynamiek van dansers afzette tegen die van American football-spelers en computerfiguren, onderzoekt zij nu de dynamiek tussen dansers en skaters.
Krisztina de Châtel over skaten: ‘Elke dag weer word ik op mijn fiets door ze ingehaald. Verdorie! Maar wel mooi om te zien als ze me in een klein groepje zo vloeiend passeren. Die bewegingen, die ruimtelijke patronen, die snelheid! Ik zag het meteen voor me. De pendelende ellebogen van de skaters en de roterende armen van de dansers. De waanzinnige snelheid van het skaten in contrast met de menselijke maat van de dans. Maar geen gefreak en stunts, want daar houd ik niet van.’
Ingegeven door haar fascinatie voor ruimtelijke patronen koos Krisztina de Châtel in Dynamix voor twee ronddraaiende projectieschermen. De schermen met de geprojecteerde beelden van real-time computer graphics creëren, zowel fysiek als virtueel, een veranderende ruimte. Ze formuleren uitdagingen en beperkingen voor de choreografie.
Het is een intrigerend, zeer knap gechoreografeerd spel waarin als extra variant twee onafhankelijk van elkaar ronddraaiende schermen de ruimte en de groepsformaties onvoorspelbaar doorsnijden. (NRC Handelsblad)
De Châtel gaat altijd verder dan het voor de hand liggende. Ze ontleedt haar materiaal secuur en bouwt met de karakteristieken ervan een nieuwe constuctie. ….Een intrigerende, meer poëtische dan spectaculaire, voorstelling. (de Volkskrant)