Aan het begin wordt het publiek met zichzelf geconfronteerd doordat op het toneel een reusachtig scherm staat van spiegelend foliepapier. Halverwege het stuk wordt de folie echter door gloeiende staven tot smelten gebracht, zodat het gaat scheuren en er een glinsterende, draderige structuur ontstaat… Dit ziet er fantastisch uit… Verrassend is dat De Châtel voor het eerst een beroep doet op het gesproken woord… Weliswaar zijn de zinnen – opzettelijk – onverstaanbaar maar de werking is sterk, als van iemand die zo eenzaam is dat zij maar tegen zichzelf praat. …later wordt een gloeiend kacheltje een symbool voor de harstocht die onder oppervlakte smeult. (de Volkskrant)
Met haar zeven dansers slaagt Krisztina de Châtel erin haar nieuwste choreografie Dualis in vanuit volkomen stilte en bewegingsloosheid in één uur te evolueren tot opperste extase. (De Telegraaf)
Dualis vormt een keerpunt. Het heeft een dramatische inslag met een autobiografische basis. (Het Parool)